ذشته از نقدهایی که می توان به نحوه برگزاری آزمون های تستی وارد نمود، از قبیل چرایی دلیل وجودی جدایی آزمون های تستی تخصصی و عمومی، در حالی که منابع هر دو آزمون یکی بوده و تفاوت ماهیتی بین آن ها را نمی توان در نظر گرفت و... ، موضوع مناقشه برانگیز اصلی اما نحوه برگزاری و امتیازدهی آزمون طراحی معماری می باشد. آزمونی که گویی در طی زمان منجمد شده و بدون توجه به تغییرات شگرفی که امروزه در جزءجزء زندگی انسان اتفاق افتاده از زمان برگزاری اولین دوره آن کوچکترین تغییری در ماهیت و نحوه برگزاری آن بوجود نیامده است.
نکته ای که بنظر می رسد در طی سالهای اخیر مورد غفلت برگزارکنندگان آزمون طراحی قرار گرفته، چرایی واقعی برگزاری چنین آزمونی می باشد. آیا اکنون بعد از مدت ها وقت آن فرا نرسیده طراحان و برگزارکنندگان آزمون به این سوال اساسی پاسخ دهند که دلیل اصلی برگزاری این چنین آزمونی چه می باشد. آیا برگزار کنندگان توقع دارند مهندسانی که حداقل دو سال از زمان فارغ التحصیلی آنها گذشته و وارد دنیای کار حرفه ای شده اند با وسایل ابتدایی نقشه کشی از قبیل خط کش، کاغذ و ... و بدون رعایت شرایط استاندارد ازقبیل نیاز به نور متمرکز و ...، ساده ترین موضوع های ممکن از قبیل خانه مسکونی و امثالهم را که حتی برای دانشجویان ترم های میانی معماری نیز بسادگی قابل انجام می باشد، ترسیم و طراحی کنند. چرا که به جرات می توان گفت در طراحی موضوع های ارائه شده اگر نگوییم برای تمامی شرکت کنندگان، برای بسیاری از آنان کمتر از یک ساعت و نه بیش از آن زمان صرف نمی شود و مابقی زمان، تنها صرف ترسیم مدارک خواسته شده با ابزار ابتدایی و ناکارآمد می شود. به این ترتیب دور از انتظار نیست که شرکت کنندگان توقع داشته باشند برگزارکنندگان آزمون تنها بر اساس کمیت مدارک ایجاد شده و نه کیفیت آنها ارزش گذاری کرده و امتیاز دهی دهند.
نکته ای که برای مهندسان معمار پس از شرکت در این آزمون متبادر می شود اینست که اگر واقعا دلیل وجودی آزمون طراحی، صرفا نقشه کشی و ترسیم نقشه ها باشد که دیگر چه لزومی بر مشارکت ایشان در آن می باشد و چه بسا کاردان های نقشه کش که بیشتر واحدهای خود را صرف یادگیری مسائلی این چنینی کرده اند بهتر و موثرتر بتوانند از پس این آزمون برآیند. و در این صورت چگونه این چنین آزمونی می تواند و یا شاید بخواهد مهندسان معمار را آماده ورود به دنیای حرفه ای نموده و یا چه جایگاهی در تجربیات آینده خواهد داشت. آنچه که از فضای عمومی کار حرفه ای مشهود است ناکارآمد بودن چنین تجربه و مهارتی را اثبات می کند. در غیر این صورت اگر واقعا هدف برگزارکنندگان آزمون محک مهندسان معمار در استفاده از داشته های خود و خلاقیت فردی می باشد آیا بهتر نیست برگزارکنندگان، نحوه برگزاری آزمون طراحی معماری را هماهنگ با زمان تغییر داده ـ همانگونه که نحوه برگزاری آزمون جزئیات را تغییر داده و از آزمون ترسیمی به آزمونی تستی تغیی داده ـ و در عوضٍ کمیت یعنی تعداد مدارک تولید شده، کیفیت را در اولویت قرار دهند.
به نظر می رسد توجه به سابقه حرفه ای معمار طی دوران بعد از فارغ التحصیلی چه به لحاظ علمی و چه به لحاظ حرفه ای بعنوان یک گزینه در کنار استفاده از کامپیوتر که امروزه همه از آن بعنوان جزء جدایی ناپذیری از زندگی انسان به طور عام و رشته معماری به طور خاص واقف می باشند، دیگر باید مورد توجه برگزار کنندگان آزمون قرار گیرد و شرکت کنندگان در مقابل ترسیم نقشه ها بصورت دستی که همان گونه نیز که قبلا گفته شد کاری وقت گیر و عبث می باشد، مدارک طراحی شده خود را بصورت فایل کامپیوتری Cad ـ که دیگر امروزه هر دانشجو معماری حتی در پایه های اول تحصیل با نحوه کارکردن آن آشنا می باشد ـ ارائه کنند. شاید این گونه مهندسان معمار شرکت کننده در آزمون به آن بعنوان یک چالش واقعی و نه امری عبث و بیهوده که هیچ جایگاهی در آینده شغلی آن ها نخواهد داشت نگاه کنند، و آن را نقطه عطفی موثر در دنیای کار حرفه ای خود بدانند.